اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 20 |
| تعداد شماره‌ها | 416 |
| تعداد مقالات | 3,413 |
| تعداد مشاهده مقاله | 4,979,759 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 3,408,662 |
کاربست سیاست انتقال حقوق توسعه در چارچوب حفاظت از باغات و اراضی کشاورزی قزوین | ||
| اندیشه راهبردی شهرسازی | ||
| مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 27 مهر 1404 | ||
| نوع مقاله: مقاله علمی - پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.30479/ust.2025.22321.1201 | ||
| نویسندگان | ||
| رسول قربانی1؛ عباس افرادی2؛ مهری سعادت جو3؛ علیرضا رحمانی* 4 | ||
| 1استاد جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، گروه جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، دانشکده برنامه‌ریزی و علوم محیطی، دانشگاه تبریز، ایران. | ||
| 2کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه ازاد اسلامی واحد اصفهان ،اصفهان،ایران | ||
| 3کارشناسی ارشد مدیریت شهری دانشگاه تبریز | ||
| 4دانشجوی دکتری رشته جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران | ||
| تاریخ دریافت: 06 مرداد 1404، تاریخ بازنگری: 20 مهر 1404، تاریخ پذیرش: 26 مهر 1404 | ||
| چکیده | ||
| روند فزاینده شهرنشینی و تخریب اراضی کشاورزی و باغات سنتی در قزوین، لزوم یافتن راهکارهای جدیدی برای حفاظت از این اراضی را تشدید کرده است. روش انتقال حق توسعه (TDR) به عنوان رویکردی نوین، می‌تواند به مدیریت بهینه منابع و توسعه پایدار شهری کمک کند. پژوهش حاضر به بررسی امکان‌سنجی و طراحی الگوی اجرایی TDR در قزوین با هدف حفظ اراضی کشاورزی و باغات و هدایت توسعه به سمت اراضی کم‌بازده می‌پردازد. روش تحقیق ترکیبی (کمی-تحلیلی) است. ابتدا با مدل‌های اقتصادی، عرضه و تقاضای حق توسعه در نسبت‌های مختلف (۲۰ به ۸۰، ۲۵ به ۷۵، ۳۰ به ۷۰، ۳۵ به ۶۵) محاسبه شد. سپس، روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) برای وزن‌دهی به معیارهای اقتصادی، تعادل بازار و آثار اجتماعی، به منظور تعیین گزینه بهینه به کار گرفته شد. نتایج نشان داد که با نسبت انتقال ۲۵ به ۷۵، عرضه و تقاضای حق توسعه به تعادل مطلوب رسیده و بالاترین سودآوری اقتصادی حاصل شده است. همچنین، این گزینه بالاترین امتیاز را در مدل AHP کسب کرده و به عنوان مناسب‌ترین گزینه برای اجرای TDR در شهر قزوین شناخته شد. در نهایت، این تحقیق تأکید می‌کند که استفاده از الگوی TDR با نسبت ۲۵ به ۷۵ می‌تواند به عنوان راهکاری مؤثر در حفاظت از اراضی کشاورزی، توسعه هوشمندانه شهری و ارتقاء بهره‌وری اقتصادی در شهر قزوین عمل کند. این رویکرد می‌تواند به حفظ فضای سبز و تولید کشاورزی در حومه شهر کمک کرده و از گسترش بی‌رویه مناطق مسکونی در این مناطق جلوگیری کند. همچنین، با هدایت توسعه به سمت مناطق تعیین‌شده و کم‌بازده، می‌توان از ایجاد پراکندگی در شهر جلوگیری کرد و توسعه‌ای منسجم‌تر و پایدارتر را رقم زد. این مطالعه می‌تواند به عنوان مبنایی برای برنامه‌ریزی شهری و تصمیم‌گیری‌های آتی در زمینه توسعه پایدار و حفاظت از محیط زیست در شهر قزوین و سایر شهرهای مشابه مورد استفاده قرار گیرد. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| انتقال حق توسعه (TDR)؛ تحلیل سلسله مراتبی (AHP)؛ توسعه پایدار شهری؛ حفاظت از اراضی کشاورزی؛ شهر قزوین | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Application of Transfer of Development Rights (TDR) Policy in the Framework of Protecting Gardens and Agricultural Lands of Qazvin | ||
| نویسندگان [English] | ||
| rasoul ghorbani,1؛ Abbas Afradi2؛ Mehri Saadatjoo3؛ Alireza Rahmani4 | ||
| 1Professor of Geography and Urban Planning, Department of Geography and Urban Planning, Faculty of Planning and Environmental Sciences, University of Tabriz, Iran. | ||
| 2M.A. in Architecture, Islamic Azad University, Isfahan Branch, Isfahan, Iran. | ||
| 3Master’s Degree in Urban Management, University of Tabriz | ||
| 4PhD student in geography and urban planning, Tabriz University, Tabriz, Iran | ||
| چکیده [English] | ||
| TDR as a Comprehensive Strategy for Sustainable Urban Development and Agricultural Land Preservation in Qazvin The escalating rate of urbanization, a global phenomenon, has brought about significant challenges, particularly the uncontrolled conversion and degradation of valuable agricultural lands and traditional gardens. In the context of Qazvin, Iran, this trend has intensified, creating an urgent imperative to identify and implement innovative strategies for land conservation. Among the promising solutions, the Transfer of Development Rights (TDR) mechanism stands out as a novel and powerful approach. TDR offers a structured framework that can significantly contribute to the optimal management of natural resources and the fostering of sustainable urban development. This research specifically delves into the intricate details of assessing the feasibility and meticulously designing a practical operational model for TDR within Qazvin's unique urban and agricultural landscape. The overarching goal is twofold: to robustly preserve the city's dwindling agricultural lands and traditional gardens, and simultaneously to strategically redirect urban growth towards areas that are less agriculturally productive and more suitable for concentrated development. To achieve these objectives, the study adopted a rigorous mixed-methods approach, integrating both quantitative and analytical methodologies. The initial phase involved a comprehensive quantitative analysis, utilizing sophisticated economic models to meticulously calculate the hypothetical supply and demand for development rights. This calculation was performed across a spectrum of predefined transfer ratios, specifically examining 20:80, 25:75, 30:70, and 35:65. These ratios represent different potential allocations of development potential between "sending" (conservation) and "receiving" (development) areas. Following this quantitative assessment, the research transitioned to an analytical phase, employing the widely recognized Analytic Hierarchy Process (AHP). AHP was strategically applied to systematically weigh and prioritize a set of critical criteria, including economic viability, the achievement of market equilibrium for development rights, and the potential social impacts of different TDR ratios. The ultimate aim of this multi-criteria decision-making process was to precisely identify and validate the most optimal TDR ratio for effective implementation in Qazvin. The meticulous analysis of the data yielded compelling results. A key finding was that a 25:75 transfer ratio emerged as the most favorable configuration. This specific ratio demonstrated an ideal equilibrium between the hypothetical supply and demand of development rights, a crucial factor for the successful functioning of any market-based conservation program. Moreover, this ratio consistently led to the highest projected economic profitability, suggesting its potential to incentivize both landowners in conservation areas and developers in receiving areas. Complementing these economic insights, the 25:75 ratio also garnered the highest composite score within the AHP model, reaffirming its superiority across a balanced set of economic, social, and market-related criteria. Consequently, this research confidently identified the 25:75 ratio as the most appropriate and effective choice for the practical implementation of the TDR program within the metropolitan context of Qazvin. In conclusion, this comprehensive research unequivocally underscores the profound potential of the TDR model, particularly when structured with a 25:75 ratio, as a highly effective and multifaceted solution for addressing critical urban challenges in Qazvin. Its application promises not only robust agricultural land conservation but also the promotion of smart urban development and a significant enhancement of overall economic efficiency within the city. This innovative approach offers a tangible pathway to preserving Qazvin's invaluable green spaces and safeguarding its agricultural production capacity in the urban periphery. By doing so, it acts as a critical bulwark against the uncontrolled and often chaotic sprawl of residential areas into these ecologically and economically vital zones. Furthermore, a core strength of the TDR mechanism is its ability to strategically guide urban growth. By directing development activities towards pre-designated, less agriculturally productive areas, the model inherently mitigates urban fragmentation, a common byproduct of unplanned growth. This deliberate guidance fosters a more cohesive, compact, and ultimately more sustainable pattern of urban development. Therefore, the significant insights derived from this study serve as a robust and indispensable foundation for urban planning initiatives and future policy-making processes. These findings are directly applicable to crucial decisions concerning sustainable development and environmental protection not only in Qazvin but also in other cities facing similar demographic and land-use pressures across the region and beyond. The TDR framework, as elucidated in this research, represents a proactive and market-oriented tool for achieving harmonious urban-rural integration and long-term environmental stewardship. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Transfer of Development Rights (TDR), Analytic Hierarchy Process (AHP), Sustainable Urban Development, Agricultural Land Protection, Qazvin City | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 4 |
||