اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 20 |
| تعداد شماره‌ها | 347 |
| تعداد مقالات | 2,870 |
| تعداد مشاهده مقاله | 3,258,324 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 2,393,780 |
ایالات متحده و مهار کنش گری منطقه ای ایران در پرتو توافق ابراهیم | ||
| مطالعات سیاسی جهان اسلام | ||
| مقاله 3، دوره 12، شماره 1 - شماره پیاپی 45، فروردین 1402، صفحه 63-84 اصل مقاله (1.12 M) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.30479/psiw.2023.18385.3203 | ||
| نویسندگان | ||
| شهلا نجفی* 1؛ مهدی زیبائی2 | ||
| 1دانشجوی دکتری علوم سیاسی، گرایش مسائل ایران، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) | ||
| 2استادیار روابط بین الملل، گروه علوم سیاسی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران | ||
| تاریخ دریافت: 16 بهمن 1401، تاریخ بازنگری: 06 اردیبهشت 1402، تاریخ پذیرش: 02 خرداد 1402 | ||
| چکیده | ||
| هدف: در سال 2020، ایالات متحده در واکنش به افزایش کنشگری ایران در خاورمیانه پساناآرامیهای عربی، با میانجیگری بین امارات و اسرائیل و عادی سازی روابط دو همپیمان منطقه ای خود در چهارچوب انعقاد پیمان ابراهیم، نقش برجسته ای ایفا نمود. پرسش این است که جایگاه ایران در نزد ایالات متحده به عنوان میانجی در انعقاد توافق ابراهیم کجاست؟ روش شناسی: در نوشتار حاضر سعی خواهد شد، نقش امریکا در پیمان ابراهیم، با توجه به مهار منطقه ای ایران در چهارچوب نظریه موازنه سازی، مورد بررسی قرار گیرد. بر این اساس ترکیب روش توصیفی، تحلیلی و تاریخی استفاده شده اند. یافته ها: این توافق، با میانجیگری ترامپ، برای واداشتن هر4 کشور مسلمان به پیمان نامبرده، راه حلهایی داشت. اماراتی ها، به دنبال سلاحهای پیشرفته ایالات متحده، بطور خاص هواپیماهای F35 بودند، بحرین در پی جلب حمایت ایالات متحده علیه ایران، با تأیید ضمنی عربستان بود. سودان، حذف نام خود از لیست تروریسم تحت حمایت دولت آمریکا، پس از 27 سال (بعد از حملات نایروبی و دارالاسلام) با کمک بسته کمکی بانک جهانی را دریافت کرد و شناسایی رسمی حاکمیت سودان در صحرای غربی مورد مناقشه، نصیب سودان شد. نتیجه گیری: واشنگتن، سالها پیش از این توافق، به واسطه روابط نزدیک سیاسی – اقتصادی و با مشوق های مالی که با طرفین این پیمان داشته است؛ درنهایت توانست در سال 2020 به عنوان بازیگر عمده در آشکار کردن روابط پنهان امارات و اسرائیل گام بردارد و با واگذاری مسئولیتش به شرکای منطقه ای خود، آنها را در جهت نیرویی توازنبخشی در برابر ایران تقویت کند و بار دیگر به بازطراحی رویکرد موازنه سازی خود بپردازد. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| خاورمیانه؛ پساناآرامی عربی؛ بازیگر فرامنطقه ای؛ ایران؛ پیمان ابراهیم | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| The United States and Containment of Iran’s Regional Activity in the Light of Abraham Accords | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Shahla Najafi1؛ Mehdi Zibaei2 | ||
| 1Ph.D. Candidate in Iran's Affairs, Imam Khomeini International University | ||
| 2Assistant Professor, Faculty of Social Science, Imam Khomeini International University, Qazvin, Iran | ||
| چکیده [English] | ||
| Objective: In 2020 The United States played an outstanding role in reaction to Iran's increasing activity in the post-Arab uprising 2011 in the Middle East by an intermediary between the United Arab Emirates and Israel and normalizing the relations of these two regional allies within the Abraham Accords. What is Iran’s regional role in the attitude of United States as a mediator in signing the Abraham Accords now is the fundamental question. Method: This study use the theoretical framework of balancing power theory, and attempt to mixed method of descriptive, analytical and historic looking for analysis role and relation between the US and members of the accord, especially Israel and the UAE. Results: In order to get the countries into this accord, the US made suggestions for each of them. The UAE was looking for commercial benefits, especially buying F-35. Bahrain wants to have US support against Iran. Sudan, which has been on the US and EU sanction list since 1998, could satisfy the US for additional foreign aid and paying its debt in the World Bank. To get morocco, Donald Trump recognition of Morocco’s sovereignty over the Western Sahara. Conclusion: The US able to take a step in 2020 as a key actor in revealing the hidden relations between the UAE and Israel due to the close political-economic relations, years before this accord. In other words, the US strengthens its allies in the direction of a balancing force against Iran and once again redesigns its balancing approach by assigning its responsibility to its regional partners. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| The Middle East, Post- Arab Uprising, External Actor, Iran, Abraham | ||
| مراجع | ||
|
آهویی، مهدی (1395)، تحلیلی بر اتحادهای آمریکا در خاورمیانه و گزینههای محتمل در قبال ایران. فصلنامه پژوهشهای روابط بینالملل، 1(23): 43-77.
بهزادی، حمید (1367)، اصول روابط بینالملل و سیاست خارجی، تهران: نشر دهخدا
پوراحمدی، حسین و منصوریان، اصغر (1393)، تغییرات سیاست خارجی آمریکا و تحولات خاورمیانه. فصلنامه مطالعات راهبردی، 17(4): 103-128.
جعفری، سید امیر و یزدانی، عنایت الله و بصیری، محمدعلی (1397)، تبیین بازتولید منازعه جمهوری اسلامی ایران و آمریکا در جنوب خاورمیانه در عصر پسابرجام: بازگشت به نوواقع گرایی. فصلنامه تحقیقات سیاسی بینالمللی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهررضا، شماره:10(34): 1-28.
زیبائی، مهدی و سیمبر، رضا و جانسیز، احمد (1398)، نقش آمریکا، روسیه و اتحادیه اروپا در خاورمیانه پساناآرام عرب. پژوهشنامه ایرانی سیاست بینالملل. 7(2): 105-132.
صبوحی، مهدی و حاجی مینه، رحمت (1391)، بررسی مقایسهای رویکرد ایران و ترکیه در قبال تحولات عربی؛ بررسی موردی تونس، مصر و لیبی. فصلنامه روابط خارجی. 5(4): 99-133.
فتحی، محمد جواد و جهان‌بین، فرزاد (1398)، تبیین بحران ژئوپولیتیکی یمن :عوامل و بازیگران. فصلنامه علمی سیاست جهانی. 8(1): 193-228.
یتل، ریچارد (1389)، تحول در نظریههای موازنه قوا. ترجمه دکتر غلامعلی چگنیزاده، تهران: موسسه فرهنگی مطالعات و تحقیقات بینالمللی ابرار معاصر
منوری، سیدعلی و رستمی، بنفشه (1396)، بازسازی ائتلافهای آمریکا در حوزه عربی خلیج فارس، فصلنامه علمی پژوهشی سیاست جهانی، 6(2): 185-210. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 218 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 168 |
||